ღმერთო, მიიღე ვედრება, 

ეს ჩემი სათხოვარია: 

არ დამეკარგოს გულიდან 

მე შენი სახსოვარია! 

გულს ნუ გამიტეხ ტანჯვაში, 

მამყოფე შეუდრკელადა; 

ვფხიზლობდე, მუდამ მზად ვიყო 

დაჩაგრულების მცველადა. 

ბალახი ვიყო სათიბი, 

არა მწადიან ცელობა; 

ცხვრადვე მამყოფე ისევა, 

ოღონდ ამშორდეს მგელობა; 

არ წამიხდინო, მეუფევ, 

ეს ჩემი წმინდა ხელობა! 

მაშრომე საკეთილოდა, 

თუნდ არ მოვიმკო ნაყოფი, 

შვილთ საგმოდ არ გამიხადო 

ჩემი მუდმივი სამყოფი. 

გულს ნუ გამიქრობ ლამპარსა, 

მნათობს ტრფობისა შეშითა, 

ნუ მავლევ ქვეყანაზედა 

გაცივებულის ლეშითა, - 

თვალებში მადლ-დაკარგულსა, 

შუბლზე გაკრულის მეშითა. 

ნუ დაუკარგავ ჩემს სატრფოს 

მადლს, გულზე ცეცხლის მდებელსა, 

ნუ დაუძვირებ ოცნებას, 

შენს ხმას, სხივ-გამომღებელსა: 

სიცოცხლედ უღირს ბეჩავსა, 

ეძახის თავის მხლებელსა. 

გულს დარდი გამიდიადე 

იმ სანეტარო საგანზე, 

დაწერე ფიქრი, ღრმა, მწვავე 

ჩემის გონების საბანზე!.. 

გონებას ფიქრი სტანჯავდეს, 

გულს ცეცხლი სწვავდეს ძლიერი, 

მშიოდ-მწყუროდეს კეთილი, 

ვერ გავძღე, მოვკვდე მშიერი... 

ნუ დამასვენებ ნურა დროს, 

მამყოფე შეძრწუნებული, 

მხოლოდ მაშინ ვარ ბედნიერ, 

როცა ვარ შეწუხებული; 

როცა გულს ცეცხლი მედება, 

გონება მსჯელობს საღადა, - 

მაშინ ვარ თავისუფალი, 

თავს მაშინა ვგრძნობ ლაღადა. 

მფარავდეს შენი მარჯვენა, 

კალთა სამოსლის შენისა, 

სანამ არ მოვა დრო-ჟამი 

სულ ბოლოს ამოქშენისა. 

სული - შენ, ლეში - მიწასა, - 

აღარა ვგლოვობ ამასა; 

თევზი - წყალს, ცასა - ვარსკვლავი, 

შვილი - დედას და მამასა. 

1893 წ.