როგორც ყოველთვის დაწყება ჭირს. არ იცი როგორ დაიწყო იმ თემაზე ლაპარაკი რაზედაც ფიქრობ რომ დაწერო. ასე ვარ ეხლა, ამ წამს. ეს იგივეა, როდესაც ადამიანის გაცნობა გსურს და ვერ გებულობ თუ საიდან დაიწყო. იცით? ისევ გავეხვიე იქ სადღაც შორს, სადაც მხოლოდ მე და ჩემი ფიქრები ვიმყოფებით. ამჯერად ყველაფერი სხვანაირად არის. უკვე ვფიქრობ ადამიანზე, რომელიც შეიძლება ითქვას, რომ "მიყვარს"... რა ლამაზია ის შეგრძნება, როდესაც რაღაც გრძნობა გეუფლება, ხვდები, რომ ის რაღაც ზებუნებრივული ძალა შენში შემოდის და გიპყრობს, ეს შეგრძნება გსიამოვნებს. როდესაც ხვდები, რომ ეს ყველაფერი ძალიან ადრე განიცადე, დღეს კი გაშინებს, რამეთუ არ იცი და არ ხარ იმაში დარწმუნებული, რომ ამჯერადაც იგივე არ განმეორდება. ისე, ზოგს რა ბედი აქვს, რა უცბად ხდებიან ბედნიერნი. ნეტავ მე თუ ვიქნები ისეთივე ბედნიერი, ამაყი და თავაწეული, როგორნიც სხვანი არიან. ნეტავ, როგორია ის ყველაფერი, როდესაც მის გვერდით ხარ, მას შეიგრძნობ, შეისუნთქავ და ლამაზ სიტყვებს ეტყვი თუნდაც ჩურჩულით. მასთან ერთად რომ იქნები, ყველგან და ყოველთვის... ნეტავ იცოდეთ, რამდენჯერ მინახავს ასეთი ბედნიერი წყვილი და როგორი "თეთრი შურით" შემშურებია მათი... ეს ყველაფერი კი, განცდილი მაქვს, მხოლოდ ჩემს ფიქრებში... წარმოვიდგენ ხოლმე იმ საყვარელ არსებას რომელთან ერთადაც ვარ.. (რა მეოცნებე ვარ არა?)